Renault Juvaquatre Coupé 1941 (Universal Hobbies)

Renault Juvaquatre to pradziadek obecnych kompaktów i swego czasu najtańsze auto w gamie Renault (do momentu wprowadzenia modelu 4CV). W zamyśle Louis Renaulta, samochód miał przyciągnąć nowych, mniej zamożnych klientów i mieścić się we francuskiej klasie podatkowej 6CV. 

W trakcie prac projektowych, Francuzi mocno wzorowali się na Oplu Olympii, stąd spore podobieństwo obu modeli, szczególnie z pierwszych lat produkcji Juvaquatre. Model pokazano publiczności na targach motoryzacyjnych w Paryżu w 1937 roku. Nim samochód wprowadzono do seryjnej produkcji, poddano go wielu testom, między innymi z udziałem potencjalnych klientów. W ramach akcji marketingowej, pod koniec marca 1938 roku na kilka tygodni przed rozpoczęciem seryjnej produkcji, samochód poddano testowi wytrzymałości. Bez przerwy, przez 50 godzin, 4 kierowców przejechało 5391 kilometrów ze średnią prędkością 109 km/h. 

Samochód oferowano w aż pięciu wariantach nadwoziowych, lecz wprowadzano je stopniowo. Najpierw pojawił się dwudrzwiowy sedan W 1939, w związku z naciskami klientów dodano czterodrzwiowego sedana a także dwudrzwiowe coupe. Kombi i furgonetkę wprowadzono do sprzedaży już po wojnie.

Wojna mocno odbiła się na produkcji tego Renault, którą formalnie przerwano w 1941 roku. Choć na papierze produkcji zaprzestano, to w rzeczywistości pojedyncze modele Juvaquatre zjeżdżały z linii montażowych na potrzeby niemieckiego okupanta oraz francuskiego rządu do końca wojny. Oficjalna produkcja na nowo rozpoczęła się w roku 1946 i trwała do roku 1960.

Prezentowane Juvaquatre Coupe to prawdziwy biały kruk. Szacuje się, że do 1946 roku wyprodukowano około 80 egzemplarzy. Powojenna historia tej wersji jest niejasna. Niektóre źródła podają, że po wojnie wytworzono jeszcze końcową serię 30 egzemplarzy. Inne natomiast twierdzą, że z powodu braku odpowiednich maszyn produkcji nigdy nie wznowiono. Pewne jest tylko to, że jedno Juvaquatre Coupe pojawiło się na stoisku Renault podczas targów motoryzacyjnych w Brukseli w 1948 roku.

O miniaturze
To malutka pchełka. Modelik firmy Universal Hobbies jest drobniutki, ale bardzo urokliwy. Nie mam się do czego przyczepić. Na zdjęciach może za bardzo tego nie widać, ale lakier jest lekko metaliczny. Powłoka jest idealna; równomierna i z odpowiednią grubością ziarna.

Bardzo ładnie odwzorowano też koła. Opony z białym bokiem dodają modelikowi charakteru i pasują do klimatu lat 40. To małe Juvaquatre bardzo mi się podoba. A Wam? Dajcie mi znać

*********

Renault Juvaquatre is a great-grandad of modern day small family cars and in its day was the cheapest car in Renault’s model line-up (until the introduction of the 4CV). In Louis Renault’s plan, the car was meant to attract new, less affluent buyers and occupy the 6CV French car tax class.

During design stage, the French were heavily inspired by Opel Olympia, hence the similarity between the two models, especially in the early years of Juvaquatre production. The car was shown to the public at the 1937 Paris Motor Show. Before it entered high-volume production, it underwent many tests, including potential buyer focus groups. On the publicity front, a non-stop endurance run was organised during the closing days of March 1938, a few weeks before the start of high-volume production. 4 drivers covered a distance of 5391 kilometres in 50 hours, driving flat-out at an average speed of 109 km/h.

The car was offered in as many as five body shapes, but not simultaneously. Initially a two-door saloon was appeared. In 1939, after pressure from the customers, a four-door saloon and later a two-door coupe were added. The estate and panel van were introduced after the war.

The war has severely impacted production of this Renault, which formally stopped in 1941. Although on paper the production ceased, in reality singular Juvaquatre models were still assembled for the German occupants and French government use. The official assembly resumed in 1946 and lasted until 1960.

Presented Juvaquatre coupe is a real rare bird. It’s estimated that until 1946 around 80 units were made. Post-war fortunes of this body style are unclear. Some sources claim that after the war a final series of 30 units was made. Others however, state that due to the lack of necessary machinery, production never resumed. We can only be certain that one Juvaquatre Coupe was displayed at Renault’s stand at the Brussels Motor Show in 1948.

About the miniature
It’s like a tiny flea! The die-cast model from Universal Hobbies is minute, but very charming. I don’t have anything to fault. The photos perhaps don’t show it too well, but the paint is slightly metallic. The paintwork is ideal: even and with an adequate pigment size.


The wheels are nicely done too. The tyres with white sides add lots of character to the model and really fit in with the 40s style. I am liking this little Juvaquatre a lot. What about you? Let me know what you think!

Renault Juvaquatre Coué 1941 (1:43)
by Universal  Hobbies

Renault Clio V6 Renault Sport 2000 (Universal Hobbies)

Bądźmy szczerzy – taki samochód już nigdy nie powstanie. W czasach postępujących zmian  klimatycznych i mody na ekologię, aprobatę zdobywają oszczędne i ekologiczne pojazdy. Oferowanie małego auta z wielkim i paliwożernym silnikiem byłoby więc wizerunkowym samobójstwem. W dodatku wywołałoby furię Grety Thunberg. A po co denerwować dzieci?

Wystarczy już, że tak zwariowany samochód w ogóle kiedykolwiek powstał. Skąd wziął się pomysł na taki projekt? Pierwowzorem było kultowe Renault R5 Turbo z lat 80. Na początku XXI wieku, pomysł postanowiono jednak odświeżyć. Bodźcem było rozpoczęcie wyścigowej serii Clio Trophy, w której rywalizowały Clio z silnikami V6. Renault uznało, że stworzenie cywilnej wersji tych pojazdów zwiększy popularność nowej serii wyścigowej.

Projekt nowego modelu powierzono brytyjskiej firmie Tom Walkinshaw Racing. Ta, ze skromnego hatchbacka uczyniła prawdziwego demona! Technicznie, Clio V6 w niczym nie przypomina swojego zwykłego odpowiednika. Do napędu wykorzystano 6-biegową skrzynię oraz silnik 2.9 V6 o mocy 230 KM pochodzący z większej Laguny, który umieszczono centralnie, w miejscu tylnej kanapy. Przekonstruowano też zawieszenie, aby mogło poradzić sobie z tak wielką mocą oraz większą o ok.260kg masą własną.

Sprzedaż Clio V6 uruchomiono w listopadzie 2000 roku a produkcję umiejscowiono w zakładach firmy TWR w szwedzkim Uddevalla. Model sprzedawano do końca 2002 roku, kiedy zaprezentowano zmodyfikowane Clio V6 phase II. W sumie, wyprodukowano 1513 modeli pierwszej serii.

O miniaturze

Miniaturka wyprodukowana jest przez Universal Hobbies, na potrzeby serii Renault M6 Collection wydawanej w latach 2005-2010. Modelik wygląda całkiem porządnie, jednak odnoszę wrażenie, że coś jest nie tak z proporcjami nadwozia. Widać to dosyć wyraźnie, kiedy porównamy modelik ze zdjęciami prawdziwego samochodu. Produkt Universal Hobbies wydaje się rozciągnięty w górę. Ta nieścisłość trochę mi przeszkadza, lecz z racji braku alternatywy, muszę ją zaakceptować.

*********

Let’s be honest – a car like this will never be made again. In a time of perpetuating climate changes and eco-fashion, frugal and ecological cars get all the acclaim. Offering a small car with a huge, petrol-guzzling engine, would thus be a PR suicide. On top of that, it would infuriate Greta Thunberg. And why would you want to annoy the kids?

It’s enough that such a crazy car has ever been made. Where did the idea for the project come from? The original was the legendary Renault R5 Turbo from the 80s. At the start of XXI century however, bosses at Renault decided to refresh that idea. A major stimulus for this was the start of Clio Trophy racing series, in which Clios with V6 engines were taking part. Renault figured that creating a road version of these vehicles will increase the popularity of the new racing series.

The project of this new model was given to Tom Walkinshaw Racing. From a humble hatchback, they created a true demon! Mechanically, Clio V6 doesn’t resemble its normal counterpart in any way. To power the car, a 6-speed manual gearbox was used paired with a 2.9 V6 230 hp engine, sourced from a larger Laguna and mounted centrally, in the space of a rear bench. The suspension was also reworked, so that it could manage such great power, but also a 260kg increase in curb weight.

Sales of Clio V6 began in November 2000 and the assembly was placed in TWR’s factory in Swedish Uddevalla. The model was sold until the end of 2002, when the modified Clio V6 phase II was shown. In total, 1513 models of first series were produced.

About the miniature

The miniature is done by Universal Hobbies, for the purposes of the Renault M6 Collection, released from 2005 to 2010. The model looks pretty decent, but I have a feeling that there is something wrong the proportions of the body. It is quite easily visible, when we compare the model with photos of the real car. The Universal Hobbies product seems to be stretched out upwards. That fault does bother me a little bit, but with a lack of available alternative, I just have to accept it the way it is.

Renault Clio V6 Renault Sport 1999 (1:43)
by Universal Hobbies

Renault Clio II RS Team 2004 (Universal Hobbies)

W przypadku Clio RS, Renault przyzwyczaiło nas do tego, że wprowadza wiele dodatkowych odmian modelu. Opisywany wariant RS Team jest jednak nietypowy, bo w jego przypadku nie chodziło o lepsze osiągi czy niższą masę. Aby świętować wygranie Rajdowych Mistrzostw Francji przez zespół Renault Sport, firma postanowiła wprowadzić bardziej przystępną cenowo wersję swojego najmniejszego modelu. Tak narodziło się Clio RS Team. Po usunięciu z listy wyposażenia skórzanej tapicerki, automatycznej klimatyzacji, świateł ksenonowych i systemu audio cena spadła o 3000 euro. Takie „Clio RS dla biedoty” kosztowało we Francji 19,900 euro. Na szczęście, inżynierowie w spokoju zostawili napęd. Pod maską pracuje ten sam dwulitrowy, wolnossący, 182-konny motor, który zasilał seryjne RS-y.  

O miniaturze

Jak w przypadku cywilnego Clio II opisywanego w poprzednim wpisie, jakość tego modelu jest bardzo zadowalająca. Niby nie powinno to dziwić, bo autorem Clio RS Team też jest Universal Hobbies, ale różne rzeczy w modelikowym świecie się już działy, dlatego należy pochwalić producenta za utrzymanie poziomu. Modelik prezentuje się świetnie w jaskrawopomarańczowym lakierze (pomarańczowy Sanguine wg. nomenklatury Renault) z białymi pasami. Grubość pigmentu dobrano dobrze a sam lakier położono schludnie. Jedyne modyfikacje jakie dokonałem w modelu to wkłady lusterek oraz dodanie rejestracji. Na koniec dodam, że modelik pochodzi z serii Renault M6 Collection.

*********

When it comes to Clio RS, Renault accustomed us to introducing many variants of the model. The RS Team edition however, is a little bit different. In this case, better performance or lower mass were not the concern. To celebrate wining the French Rally Championships by Renault Sport, the company decided to release a more affordable version of its smallest model. That is how Clio RS Team was born. After removing leather upholstery, automatic aircon, xenon lights and audio system from the equipment list, the price dropped by 3000 euros. In France, this “poor man’s Clio RS” costed 19,900 euros. Thankfully, the engineers left the drivetrain in peace. Under the bonnet is the same, two-litre, naturally aspirated, 182-hp motor that powered the standard RS’. 

About the miniature

Like with the standard Clio II discussed in the previous post, the quality of this model is very pleasing. Theoretically it shouldn’t come as a surprise, because Clio RS Team was also done by Universal Hobbies, but strange things have happened in the diecast world already, thus it’s worth commending the manufacturer for maintaining the standard. The model looks great in the vibrant orange paint (Blood orange or Sanguine orange in Renault’s nomenclature) with white stripes. The thickness of pigment grain was well selected and the paintwork itself is tidy. The only modifications I made is adding a real-mirror effect to the wing mirrors and providing the number plates. Finally, I’ll just mention that the model comes from the Renault M6 Collection.

Renault Clio II RS Team 2004 (1:43)
by Universal Hobbies

Renault Clio II phase II 2001 (Universal Hobbies)

Czy 3 lata to dużo? To zależy od perspektywy, ale w świecie motoryzacji to całkiem długi okres. Okres, w którym samochód potrafi się zestarzeć, albo przynajmniej zacząć odstawać od konkurentów. Taki los spotkał Clio II. To popularne miejskie autko debiutowało w 1998 roku, jednak przy napływie nowoczesnych, dopracowanych aut konkurencji takich jak Opel Corsa C, Skoda Fabia czy VW Polo IV, francuski hatchback trzy lata po debiucie stracił już na atrakcyjności. Szczególnie było to widać we wnętrzu – w porównaniu do rozbudowanych, dobrze wykończonych kokpitów rywali, środek Clio był plastikowy, surowy, wręcz tandetny. 

Niezbędne zmiany Francuzi wprowadzili jesienią 2001 roku. Głównym adresatem zmian było oczywiście wnętrze. Całkowicie przeprojektowano deskę rozdzielczą a do wykończenia użyto lepszych materiałów. Na tyle lepszych, że z miejsca Clio II fazy II uznano za jeden z najlepiej wykonanych modeli w klasie. Awans w hierarchii ogromny, przyznacie.

Modyfikacjom poddano też nadwozie. Dotychczasowe nie wyglądało może staro na tle konkurentów, ale nijak nie pasowało do odważnego designu modeli Renault z początku XXI w. (przypomnijcie sobie Avantime’a czy Lagunę II). Poliftingowe Clio wyróżniało się zupełnie nowym przodem z dużymi reflektorami oraz przestylizowanymi tylnymi światłami, klapą bagażnika i zderzakiem. Zmiany raczej niewielkie, ale widoczne. 

W ramach liftingu z jesieni 2001, zmieniono nazwy wersji wyposażeniowych z dotychczas stosowanych (RL, RN, RT itp.) na francuskojęzyczne (Authentique, Expression, Dynamique itp.). Pod maską nowością była gama silników diesla 1.5 dCi z wtryskiem common rail w trzech wersjach mocy: 65, 82 i 100 KM.

Kolejny lifting Clio II przeszło w 2004 roku (faza III), a nowa generacja modelu pojawiła się raptem rok później.

O miniaturze

We wpisie o Peugeocie 206 (można go przeczytać tutaj) napisałem, że oprócz 206-tki, kupiłem od JarkaS z motoshowminiatura kilka innych modeli. Oto jeden z nich. Clio drugiej generacji po pierwszym liftingu (w nomenklaturze Renault faza II) w wersji Privilege od Universal Hobbies.

Miniaturka sprawia dobre wrażenie. Proporcje Clio są wiernie oddane a warstwa metalicznego lakieru jest czysto i równo położona. Producentowi świetnie wyszły reflektory. Z głębią, bez irytująco widocznych bolców mocujących. Brawo!

Mocnym punktem modelu jest też wnętrze. Dobrze odwzorowane i ładne kolorystycznie, idealnie współgra z kolorem nadwozia. Ogólnie, modelik pozbawiony jest wyraźnych wad. Prezentuje przyzwoity poziom i stanowi wartościowy dodatek do mojej kolekcji.

********

Is 3 years a lot? It depends on your perspective, but in the motoring world it’s quite a long period of time. A period, during which a car can get old, or at least start to fall behind the competition. Such a fate was met by Clio II. This popular small car debuted in 1998, but with the influx of modern, refined cars of the competition, such as the Opel Corsa C, Skoda Fabia or VW Polo IV, the French hatchback, three years after its debut, lost its appeal. This was particularly noticeable on the inside – compared to the bulky, well put together cockpits of the rivals, Clio’s interior was plastic, austere, almost tacky.

The French introduced the necessary updates in 2001. The main addressee of these changes was of course the interior. The dashboard was completely redesigned and better quality materials were used to finish it. In fact, the quality was so much better, that Clio II phase II was instantly considered as one of the best models in its class for interior finish quality. A huge step up in the hierarchy, you must admit.

The body was also modified. The previous one didn’t necessarily look outdated compared to the rivals, but it didn’t fit-in with the bold design of Renault models from the beginning of XXI century (think back to the Avantime or Laguna II). Post-facelift Clio was distinguished by a new front fascia with large headlights and also redesigned rear lights, boot lid and rear bumper. Rather small, but noticeable changes.

As part of the autumn 2001 facelift, the names of specification levels were changed from letter combinations previously used in most European markets (RL, RN, RT etc.), to French words (Authentique, Expression, Dynamique etc.). Under the bonnet, a new range of 1.5 dCi common rail diesels arrived, with three power outputs: 65hp, 82hp and 100hp.

Clio II received another facelift in 2004 (phase III), with the next generation model being introduced only a year later.

About the miniature

In the post about Peugeot 206 (you can read it here), I wrote that apart from the "two-oh-six", I bought a few other models from JarekS from motoshowminiatura. That's one of them. Second generation Clio after the first facelift (phase II in Renault's nomenclature) in the Privilege spec from Universal Hobbies.

The miniature makes a good impression. Clio's proportions are carefully replicated, whilst the layer of metallic paint is clean and even. The manufacturer absolutely aced it with the headlamps. They got that depth of real ones and they're without the irritatingly visible joining pins. Well done!

This model's strong point is also the interior. Finely replicated and nicely coloured, it beautifully matches the colour of the body. Overall, the model lacks any noticeable flaws. It is of a decent standard and is a valuable addition to my collection.

Renault Clio II phase II Privilege (1:43)
by Universal Hobbies

Renault 19 16S 1992 (Universal Hobbies)

W czasach, gdy sportowe modele Renault nie nosiły już oznaczenia Gordini, a o znaczku R.S (Renault Sport) nikt jeszcze nie słyszał, francuski producent używał rozmaitych określeń do nazywania swoich usportowionych produktów. Jednym z nich było 16S. „Szesnastka” oznaczała liczbę zaworów, a literka „S” wzięła się od francuskiego słowa „soupapes” oznaczającego zawory. Nazwa ta trafiła m.in. do kompaktowego modelu 19. Popularny model w usportowionej wersji pojawił się 1990 roku i szybko stał się jednym z najbardziej cenionych pojazdów w swojej klasie. Benzynowy silnik 1.8, lubiący wysokie obroty w połączeniu z bardzo dobrym prowadzeniem zapewniał świetne doznania podczas jazdy. 19 16S bez problemu konkurowało z Golfem GTI czy Focusem RS2000. Z biegiem lat kompaktowe Renault straciło jednak renomę i dzisiaj stoi zapomniane w cieniu niemieckich rywali. Modelowi na pewno nie pomogła ilość drobnych usterek i podatność na rdzę. Sprawiło to, że ostały się tylko pojedyncze egzemplarze.

O miniaturze

Bez dwóch zdań – świetna miniatura! Producent, Universal Hobbies, perfekcyjnie uchwycił bryłę nadwozia Renault a ładny czerwony lakier tylko to podkreśla. Oko cieszą również detale takie jak oznaczenia modelu i ładnie odwzorowany pas świetlny. Wysoki poziom utrzymano też we wnętrzu. Użycie jasnego koloru dodatkowo ułatwia jego podziwianie. Pomimo swojego wysokiego poziomu, auto otrzymało ode mnie kilka poprawek: malowanie zamków drzwi i klapy bagażnika, głębię wlotu powietrza na masce oraz tablice rejestracyjne. Teraz model prezentuje się kompletnie. Ciekawostką jest, że niedawno firma Norev zakupiła formy od UH i wydała 19 16S w niebieskim kolorze, lecz moim zdaniem w czerwonym kolorze auto prezentuje się lepiej.

Na koniec ogłoszenie parafialne - z okazji niedawnych siódmych urodzin bloga postanowiłem reaktywować jego facebookową stronę. Facebookowy profil dostępny tutaj albo w zakładce Facebook, po prawej. Zapraszam do polubienia strony! 

*********

During the times when Renault’s sporty models were no longer called Gordini and no-one even heard of the R.S (Renault Sport) badge, the French manufacturer used various terms to name its sports products. One of these terms was 16S. The “sixteen” meant the number of valves, while the letter “S” came from the French word “soupapes” meaning valves. The name was used in many models, and the 19 was one of them. The popular model in its performance guise first appeared in 1990 and quickly became one of the most praised cars in its class. The very rev happy, petrol 1.8 litre motor in conjugation with very good handling assured great driving experience. 19 16S had no troubles competing with a Golf GTI or a Focus RS2000. As the years went on however, Renault’s family hatchback lost its status and today it stays in the shadows of the German rivals. The model definitely wasn’t helped by the number of small faults and its susceptibility to rust. This meant that only a few examples lived on until today.

About the model

Without a doubt – a great miniature! The manufacturer, Universal Hobbies, got the car’s shape perfectly and the red colour only highlights that. Eyes are also pleased by details such as decals and a neat rear light panel. The high level of detail was maintained on the inside. The light colour used only makes it easier to admire it. Despite its high standard, the car received some improvements from me: painted locks of doors and boot lid, painted air vent on the bonnet and number plates. Now the model looks complete. Interestingly, Norev recently bought the moulds from Universal Hobbies and released 19 16S in blue, but in my opinion, the car looks better in red.

Finally, there’s one announcement – for my blog’s seventh birthday I decided to reactivate its Facebook page. The Facebook profile can be accessed here or through the Facebook tab on the right. Please like the page!

Renault 19 16S 1992 (1:43)
by Universal Hobbies

Renault-ACL 4 Rodeo Coursière (Universal Hobbies)

Przez kilka pierwszych dekad po wojnie to Renault i Citroën były wiodącymi francuskimi markami. To one toczyły zacięte boje o klienta, szczególnie tego mniej zamożnego, przez co gamy modelowe obu producentów wyglądały niemal identycznie. Tak więc kiedy w 1968 roku Citroën przedstawił terenowo-rekreacyjne Méhari oparte na hitowym 2CV, Renault nie mogło pozostać dłużne. 2 lata po debiucie Méhari padła odpowiedź w postaci Renault 4 Rodeo. Pojazd bazował na podzespołach dostawczej wersji modelu R4. Do napędu też użyto silnika znanego z tego modelu – 4-cylindrowego benzynowca o pojemności 0.8 i mocy 35 KM. O ile technika pochodziła w całości od Renault, za projekt nadwozia i początkową produkcję odpowiadała firma ACL i to jej znaczek widniał na masce do 1976 roku, kiedy to został zastąpiony przez romb Renault. Standardowo samochód dostępny był z napędem tylko na przód. Napęd na cztery koła, opracowany przez firmę Sinpar, dostępny był na zamówienie. Klient mógł też wybierać spośród pięciu wersji nadwozia; Évasion – wersja w pełni otwarta, Chantier – wersja z brezentowym dachem nad przednim rzędem siedzeń, Coursière – wersja z pełnym brezentowym dachem, Artisanale – wersja w pełni zamknięta oraz 4 saisons – pozwalająca przewieźć czterech pasażerów. Produkcję modelu zakończono w 1981 roku.

O miniaturze

Model został nabyty w sklepie w Autoworld Museum, podczas mojej ostatniej wizyty opisanej w poprzednim wpisie. Pewnego rodzaju wabikiem do kupna, było użycie takiego pomarańczowego Rodeo na jednej z wystawionych makiet. Model jest więc z wystawą związany. Obecność na wystawowej makiecie nie zawsze jest gwarantem wysokiej jakości, jednak miniaturka zrobiona przez Universal Hobbies prezentuje się bez zarzutu. Modelik ma dobre proporcje i idealnie dobraną grubość powłoki lakierniczej, dzięki czemu przetłoczenia nadwozia są dobrze widoczne. Producent zadbał też o detale takie jak malowane wnętrze, oznaczenia modelu i obramowania tylnych świateł. Ładnie odwzorowano brezentowy dach – nie wygląda na plastikowy, przynajmniej moim zdaniem. Jedyny minus to krzywo zamocowane siedzenie pasażera. Niestety, ten problem dotyczył wszystkich oferowanych w sklepie egzemplarzy.

*********

For the first few decades after the war, Renault and Citroën were the leading French car manufacturers. They were the ones who fought tough battles to get clients, especially the less affluent ones, hence their model line-ups looked almost identical. So, when in 1968 Citroën presented the off-road/recreational Méhari based on the ultra-popular 2CV, Renault couldn’t leave it without a reply. 2 years after Méhari’s debut, an answer came in the form of Renault 4 Rodeo. The vehicle was based on the underpinnings of the R4 van. The 4-cylinder, 0.8 litre, 35 bhp petrol unit used also came from that model. While all of the technology came from Renault, the design and initial production were the responsibility of a company called ACL, and it’s their logo that was used on the car until 1976, when it was replaced by Renault’s rhombus. The car was front wheel drive but could be ordered also with four wheel drive technic supplied by Sinpar. The customer could choose from five bodystyles; Évasion – fully opened, Chantier – with a roof above the front seats, Coursière – with a full roof, Artisanale – fully closed, with doors and windows and finally 4 saisons – allowing to carry four passengers. The model’s production finished in 1981.

About the model

This die-cast model was bought in the shop in Autoworld Museum during my last visit there, described in the previous post. The use of the exact same orange Rodeo on one of the layouts in the exhibition was in part an enticement for its purchase. Therefore, the model is linked to the exhibition. Presence at an exposition doesn’t always guarantee high quality, but the miniature done by Universal Hobbies looks spotless. The model has good proportions and an ideal thickness of the paintjob, thus allowing to see the crease lines clearly. The manufacturer took care to equip the model in details such as painted interior, appropriate badges and black trims around the rear lights. Another nice feature is the soft top – it really does not look plastic, at least to my eyes. The only flaw is the wonky passenger’s seat. Unfortunately this issue bothered all the models available in the shop.

Renault-ACL 4 Rodeo Coursière 1971 (1:43)
by Universal Hobbies